Stary czlowiek i morze ksiazka Ernest Hemingway (Analiza ksiazki) - Pelna analiza i szczególowe podsumowanie pracy aux éditions MustRead (PL). Czego powinnismy sie nauczyc z Stary czlowiek i morze, podstawowej powiesci literatury amerykanskiej? Zawsze nazywał w myśli morze „la mar”, bo tak nazywają je ludzie po hiszpańsku, gdy je kochają. Czasami ci, co je kochają, mówią o nim złe słowa, ale zawsze tak, jakby chodziło o kobietę – czytamy w opowiadaniu. Podaj co najmniej dwa argumenty uzasadniające, że Santiago kochał morze.. 6. Czy stary rybak doholował rybę Stary Czlowiek i Morze - Tanie książki - Księgarnia internetowa ☝ Darmowa dostawa z Allegro Smart - Najwięcej ofert w jednym miejscu ⭐ 100% bezpieczeństwa każdej transakcji. Stary czlowiek i morze - Ernest Hemingway (epub) - dokument reddogpl - Pobierz z Doci.pl. Dokumenty 2 662. Odsłony 164 160. Obserwuję 85. Rozmiar dokumentów 2.8 GB. Ilość pobrań 134 844. R E K L A M A. Stary człowiek i morze Anagram. wg Busia. Klasa 7 Klasa 8 Polski. Stary człowiek i morze Połącz w pary. wg Marada2. Klasa 7. Stary Człowiek i Morze Test. wg Zuzannakolodzie. Klasa 7 Gimnazjum Polski. Stary człowiek i morze • Książka ☝ Darmowa dostawa z Allegro Smart! • Najwięcej ofert w jednym miejscu • Radość zakupów ⭐ 100% bezpieczeństwa dla każdej transakcji • Kup Teraz! • Oferta 13649186626 ghyBbr. Stary człowiek i morze "Laureat Oscara, Anthony Quinn jest doskonały w roli Santiago"PeopleEkranizacja słynnej powieści Ernesta Hemingwaya pod tym samym tytułem. W roli głównej wystąpił Anthony Quinn, dwukrotny laureat nagrody Oscara, aktor znany z takich filmów jak: Działa Navarony, Grek Zorba czy Lawrence z Santiago, najlepszego rybaka w osadzie, od 84 dni są puste. Mieszkańcy mówią, że jest już za stary, że stracił już swoje szczęście. Jego córka twierdzi, że Santiago powinien już skończyć z łowieniem i zamieszkać z nią w Hawanie. Mimo swojego wieku, Santiago nie jest jednak strudzony. Nie zamierza się poddać. Chce udowodnić, że wszyscy, którzy tak mówią są w w morze. Jeszcze dalej niż kiedykolwiek dotąd. Kategorie: Filmy » Dramaty Scenariusz: Roger O. Hirson Muzyka: Broughton Bruce Język wydania: polski,angielski EAN: 5903560914105 Wymiary: Waga: Czas trwania: 1:33:00 Nośniki: #1: Stary człowiek i morze (DVD VIDEO) Sposób dostarczenia produktu fizycznego Sposoby i terminy dostawy: Odbiór osobisty w księgarni PWN - dostawa do 3 dni robocze InPost Paczkomaty 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy Kurier - dostawa do 2 dni roboczych Poczta Polska (kurier pocztowy oraz odbiór osobisty w Punktach Poczta, Żabka, Orlen, Ruch) - dostawa do 2 dni roboczych ORLEN Paczka - dostawa do 2 dni roboczych Ważne informacje o wysyłce: Nie wysyłamy paczek poza granice Polski. Dostawa do części Paczkomatów InPost oraz opcja odbioru osobistego w księgarniach PWN jest realizowana po uprzednim opłaceniu zamówienia kartą lub przelewem. Całkowity czas oczekiwania na paczkę = termin wysyłki + dostawa wybranym przewoźnikiem. Podane terminy dotyczą wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem dni wolnych od pracy). Jednym z najbardziej popularnych i entuzjastycznie przyjętych utworów Ernesta Hemingway’a jest opowiadanie „Stary człowiek i morze”z 1951 roku. Powstało ono w oparciu o opowieść starego Kubańczyka i własne doświadczenia pisarza związane z połowem marlinów. Z tego utworu pochodzi słynny cytat:„Człowiek nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać”. Jakim mężczyzną był Ernest Hemingway? Niemal wszyscy pisarze przenoszą część własnych doświadczeń życiowych na karty swoich książek. Ernest Hemingway, jeden z najpopularniejszych pisarzy amerykańskich XX wieku, uznawany jest za twórcę, którego życie dostarczyło tworzywa dziełu wręcz na prawach wyłączności. Dzięki temu autor staje się wiarygodny, postacie w jego utworach są zawsze żywe, prawdziwe. Czytelnik ufa, że przeżycia bohatera, jego myśli oraz idee są szczere i niepozbawione sensu. Wierzył w to również sam Hemingway, który doradzał: „Piszcie o tym, co znacie, i piszcie prawdziwie”. Pisarz przekonany był, że „książki powinny mówić o ludziach, których się zna, których się kocha i nienawidzi, a nie o tych, o których się studiuje”. Laureat Nagrody Nobla z 1954r. wciąż fascynuje czytelników nie tylko swoimi książkami, ale i niezwykłym życiem zakończonym nagle 2 lipca 1961 r. samobójczym strzałem w usta z myśliwskiej strzelby. Jak zauważył jego biograf — Kenneth S. Lynn, zważywszy na siły, które się przeciw niemu sprzysięgły, uznać trzeba za zadziwiające, że żył tak długo. Był bowiem Hemingway nałogowym alkoholikiem. Po pijanemu odniósł całą masę poważnych wypadków: miał złamaną podstawę czaszki, kilka razy wstrząs mózgu, ranił się na polowaniach i wędkowaniach, ulegał poparzeniom, łamał żebra, ręce i nogi. Nieustannie musiał się sprawdzać. Na froncie, na łowach, na morzu, w łóżku. Był czterokrotnie żonaty, romansów miał nieskończenie wiele. Ernest Hemingway dla współczesnych był symbolem męskości. Pasuje do stereotypu, który zakłada, że prawdziwy mężczyzna musi być odważny, silny, śmiały, energiczny i zdecydowany. Któż inny mógłby tak pisać: Mężczyzna musi zachować się jak mężczyzna. Musi zawsze walczyć zgodnie z rozsądkiem, mając szansę na wygraną, a w razie konieczności i bez jakichkolwiek szans, nie myśląc o wyniku walki. Powinien przestrzegać praw i zwyczajów swojego plemienia, jeśli tylko może, a jeśli nie może, to musi zaakceptować karę, jaką wymierzy mu jego plemię. Lecz nigdy nie jest rzeczą wstydliwą to, że zachował serce dziecka, prawość dziecka oraz świeżość uczuć i szlachetność dziecka. Taki jest zwykle bohater Ernesta Hemingway’a. Prawy, silny, szlachetny, zdecydowany, wytrwale zmierzający do wyznaczonego celu. Tym celem nie zawsze jest oczywiste zwycięstwo, częściej bywa nim świadomość tego, że wytrwało się przy swoich ideach aż do końca i pomimo wszystko. Jaskrawym przykładem takiej postawy jest postać Santiago z opowiadania „Stary człowiek i morze”. Hemingway był piewcą ostatecznych dylematów i rozwiązań, wyborów między życiem i śmiercią, miłością lub nienawiścią, zwycięstwem lub klęską. Tak naprawdę to nie męskie cechy bohatera, lecz zwyczajnie ludzkie jego cechy wzbudzają sympatię i uznanie u czytelników. Dlatego w książkach Hemingwaya odnajdujemy tak wielki ładunek optymizmu i wiary w człowieka jako jednostkę silną i zdolną do wielkich rzeczy. O czym jest „Stary człowiek i morze”? Akcja utworu „Stary człowiek i morze” rozgrywa się u wybrzeży Kuby w ciągu czterech dni września – miesiąca huraganów, „w którym przychodzą wielkie ryby”. Opowiadanie to ma bardzo prostą fabułę, lecz sylwetka, postawa i charakter głównego bohatera są wyeksponowane do tego stopnia, że widzimy go dokładnie jak pod lupą. Santiago jest starym, samotnym rybakiem, którego mieszkańcy wioski zwą salao czyli pechowiec i omijają z daleka. Szacunkiem i sympatią darzy go jedynie chłopiec Manolin. Stary uczy go łowienia ryb, poświęca swojemu młodemu przyjacielowi dużo uwagi, dzieli się z nim swoją fascynacją baseballem. Ten duet mistrz-uczeń (tutor-tyro) zostaje rozwiązany przez rodziców Manolina, którzy zabronili synowi wypływania w morze z pechowym rybakiem. O świcie Santiago wyrusza na samotny połów. Pomimo dużego ryzyka postanawia wypłynąć daleko w morze. W końcu spełnia się długo wyczekiwany moment – w południe osiemdziesiątego piątego dnia bez „zdobyczy” – Santiago czuje szarpnięcie linki. Rozpoczyna się trzydniowa walka człowieka z rybą. Marlin ciągnie łódź rybaka za sobą, oddalając ją coraz bardziej od lądu. Stary pozostaje sam w walce z wielką rybą i siłami natury. Postanawia jednak, że się nie podda i za wszelką cenę zabije marlina, mimo iż ten jest o dwie stopy dłuższy od łodzi rybaka. Jako doświadczony rybak przewiduje każde zachowanie ryby, choć czuje, że i ona jest mądra i wie jak go zmęczyć. Podejrzewa, że kiedyś już musiała mieć do czynienia z jakimś rybakiem, przy okazji wspomina swoje połowy i ból jaki mu sprawiało zabicie każdej ryby. Santiago uważa, że ryby, ptaki morskie i żółwie są naszymi przyjaciółmi, naszymi braćmi. W czasie walki stary rybak zachowuje zimną krew, mimo że w dzień dokucza mu skwar słońca, a w nocy przenikliwe zimno. Pełen determinacji rezygnuje również ze snu, opasany liną, na końcu której jest ryba, czuwa noc i dzień. W czasie wyprawy bardzo brakuje mu chłopca – jego pomocnika, któremu rodzice zabronili pływać z Santiago, gdyż ten zawsze wraca z połowów z pustymi rękami. Brakuje mu również radia, niestety go na nie nie stać, a także wiadomości o jego ukochanym baseballu. Myśl o idolu – baseballiście Di Maggio dodaje mu sił w walce. Przez cały czas starzec prowadzi dialog ze sobą, wypowiada różne myśli, snuje refleksje, którymi krzepi swój umysł i serce. Wbrew siłom przyrody mówi z całym przekonaniem: ”przecież go zabiję. W całej wielkości i chwale (…) pokażę mu, co potrafi człowiek i co człowiek może wytrzymać.” Dla dodania sobie pewności i wiary wspomina spektakularne zwycięstwo nad najsilniejszym w Casablance Murzynem. Stoczyli oni kiedyś walkę na rękę trwającą kilkanaście godzin, kiedy już żądano uznania remisu „Stary zebrał wszystkie siły i przegiął rękę Murzyna w dół”, odnosząc zwycięstwo. Pokonał go nie tyle siłą mięśni, co siłą woli. „Doszedł do wniosku, że może pokonać każdego, jeżeli dostatecznie się uprze…” Teraz podobną walkę toczy na morzu. Nie walczy jedynie z rybą, ale także z własnymi słabościami, starością i prześladującym go pechem. Walczy z żywiołem, własną ułomną fizycznością, przezwycięża zmęczenie, czyni wszystko, by przetrwać i zachować honor. Narzuca sobie pewien rygor, jest wewnętrznie zdyscyplinowany. Każdy ruch podporządkowuje kontroli nad rybą. Podczas kilkudziesięciu godzin walki nie ma chwili zwątpienia, nie pada z jego ust słowo skargi. Mimo iż ręce krwawią i męczy go dokuczliwy ból oraz zawroty głowy, powtarza sobie „…potrafię wytrzymać. Musisz wytrzymać. Nawet nie ma o czym gadać. Bądź spokojny i silny, mój stary”. Mobilizuje swoje ciało do nadludzkiego wysiłku: „Ciągnijcie, ręce, wytrzymajcie nogi. Wytrwaj głowo. Nigdy mnie nie zawiodłaś”. Nie użala się nad sobą i swoim losem, żal mu jedynie ryby. Wszystkie słowa wypowiadane przez Santiago mają nie tylko dodać otuchy, są również pełne optymizmu i nadziei wbrew nadziei. „Głupio jest nie mieć nadziei” – powtarza. Jednak po zabiciu ryby nie kończy się jego walka. Ucieszony sukcesem przeliczał już zyski, tymczasem morze nie poddało się tak łatwo. W powrotnej, dalekiej drodze do domu pojawiają się rekiny i zjadą marlina. Stary walczy z nimi najpierw harpunem, a po jego stracie nożem i rumplem. Wyrzuca sobie, że nie zaopatrzył się w lepszą broń, że mimo ogromnego doświadczenia nie przewidział takiej sytuacji. Mimo iż stoi na z góry przegranej pozycji, walczy do końca, nawet wówczas gdy z marlina pozostaje tylko szkielet, a on z wycieńczenia czuje już smak krwi w ustach. Po zabiciu rekina wypowiada znamienne słowa: „Człowiek nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać.” Od momentu wypłynięcia na połów do powrotu potwierdza te słowa czynem i postawą. Przy życiu trzyma go hart ducha i siła woli, mówi: „Będę z nimi walczył, dopóki nie skonam”. Do portu wpływa z nagim kręgosłupem i „ciemną masą łba” marlina. Jest wyczerpany jak nigdy dotąd, jednakże już następnego dnia planuje ponowną wyprawę na morze. Swą heroiczną walką z rybą, a następnie z rekinami Santiago zyskuje sobie szacunek u miejscowych rybaków, którzy wcześniej szydzili ze starego. Nikt nigdy nie złowił tak wielkiego marlina, w dodatku w pojedynkę. Jak interpretować opowiadanie „Stary człowiek i morze”? Hemingway, posługując się rozbudowaną metaforą, przedstawił życie jako nieustanne zmaganie się. Interpretacja tego utworu może być najprostsza: oto na drodze człowieka pojawia się problem. Znamienne jest to, że pojawia się jakby na życzenie. Stanowi wyzwanie, jest rodzajem zamówionego sprawdzianu. Na żadnym etapie zmagania się z tym problemem nie jest łatwo. Sukces jednak tkwi w nieprzerwanej walce i w nieustannej nadziei, że jednak się uda. Ale świat posługuje się podstępem, podsuwa obietnice zwycięstwa, usypia czujność, by zaatakować ostatecznie i do końca obedrzeć człowieka z wygranej. Okazuje się jednak, że to wcale nie zwycięstwo jest ważne. Dużo ważniejsza od niego jest sama walka. Trzeba dopłynąć do portu i pokazać dowody na to, że się walczyło. Oczywiście nie wszyscy je zrozumieją, ale to nie ma znaczenia. To błahostki. Czas bowiem rzucić światu kolejne wyzwanie. I na nowo podjąć walkę. Agua mala - powiedział stary - Ty kurwo. W te oto słowa odezwał się Santiago, widząc pływającą tuż przy łodzi meduzę. W roku 1936 w kwietniowym numerze miesięcznika Esquire Ernest Hemingway opublikował szkic „Na błękitnej wodzie". W szkicu tym opowiadał między innymi taką oto historię: „Pewien stary człowiek wypłynąwszy samotnie w łodzi na połów, na wysokości Cabanas złowił wielkiego marlina, który na mocnej plecionej lince wyholował łódź daleko na morze. Gdy w dwa dni później rybacy odnaleźli starego, 60 mil na wschód, głowa i przednia część tułowia ryby była przytroczona do łodzi. To, co pozostało z ryby, mniej niż połowa, ważyło 800 funtów. Stary człowiek przetrwał dzień, noc, dzień i jeszcze jedną noc, podczas gdy ryba płynęła w głębinie i ciągnęła łódź. Kiedy marlin wypłynął na powierzchnię, stary człowiek podholował do niego łódź i zabił go harpunem. Na przywiązaną do łodzi rybę rzuciły się rekiny i stary człowiek odpierał je, samotny w swej łodzi pośród wód Golfsztromu, tłukąc pałką, przebijając, zadając pchnięcia wiosłem, aż wreszcie osłabł zupełnie, a rekiny najadły się do przesytu. Kiedy rybacy znaleźli go, płakał w łodzi, na wpół oszalały z rozpaczy na myśl o stracie, a rekiny wciąż jeszcze okrążały łódź”. Historia ta stała się zalążkiem przyszłego opowiadania. Opowiadanie to Hemingway napisał w kilkanaście lat później. Oczywiście zmienił w nim szczegóły, przede wszystkim zaś zmienił zakończenie. Stary człowiek już nie „płakał w łodzi, na wpół oszalały z rozpaczy na myśl o stracie”. Wrócił na wyspę, z której wyruszył. Przybił do małej przystani. ,,Wyjął maszt, zwinął żagiel i obwiązał go. Następnie zarzucił maszt na ramię i zaczął wspinać się na brzeg. Wtedy to uświadomił sobie całą głębię swojego zmęczenia. Przystanął na chwilę, obejrzał się i w odblasku latarń ulicznych zobaczył olbrzymi ogon ryby wystający nad wodę za rufą łodzi. Ujrzał białą, nagą linię kręgosłupa i ciemną masę łba ze sterczącym mieczem, i całą tę nagość pośrodku. Zaczął się wspinać znowu, na górze upadł i przeleżał jakiś czas z masztem na ramieniu. Usiłował się podnieść. Było to jednak zbyt trudne, więc siedział tam, trzymając maszt na ramieniu i patrzał na drogę”. To już cytat z opowiadania. Nazywało się ono Stary człowiek i morze. W roku 1952 w całości ogłosił je w jednym numerze popularny magazyn Life, a w tydzień później ukazało się jako osobna książka. Było olśniewającym sukcesem. Jednakże mimo ogromnych nakładów nie przyniosło pisarzowi wielkich pieniędzy. Zjadły je podatki. Natomiast przyniosło mu wielki rozgłos i wielką chwałę. To za Starego człowieka i morze otrzymał on w 1953 roku jedną z najważniejszych amerykańskich nagród literackich - Nagrodę Pulitzera. To "Stary człowiek i morze" odegrał pewną rolę, jak wolno przypuszczać dość istotną, w przyznaniu Hemingwayowi Nagrody Nobla w roku 1954. Opowiadanie to bowiem uchodziło wówczas za arcydzieło. Za arcydzieło późnej prozy Hemingwaya uchodzi zresztą aż po dzień dzisiejszy. Dość skutecznie oparło się próbom rewizji, którym wkrótce potem miano poddać jego pisarstwo. Nie każdy tekst potrafił próby te przetrzymać. Ale Stary człowiek i morze ostał się, ocalał. W roku 1952 Hemingway był już ustabilizowaną wielkością amerykańskiej literatury. Wielkość tę potęgowała i pomnażała legenda związana z jego biografią. Rozgłos pisarza był przecież oparty w równej chyba mierze o książki co i o życie, a raczej o mit, który życie to otaczał. Nie wszystko było w nim prawdą, choć prawdy było wiele. Prawdę stanowiły popisy odwagi graniczące z heroizmem, udział w kilku wojnach, odznaczenia, które Hemingway otrzymywał z racji swych cnót militarnych, polowania na lwy - brał przecież udział w rozlicznych safari - wypadki i katastrofy - ileż ich przeżył! - upodobanie do boksu i do baseballu, podziw dla sprawności toreadorów. Wszystko to pisarz uwyraźniał jeszcze i akcentował. Tworzył niejako swoje życie. Kreował je na wzór dzieła sztuki. Pisał własną biografię, na poły zmyśloną, rozmawiając z reporterami, udzielając wywiadów, nie przecząc pogłoskom. Tak, legenda o życiu pisarza wzmacniała jego pozycję literacką. Ale sama w sobie nie mogła mu jej zapewnić. Rozstrzygało o niej pisarstwo. Josep DiMaggio Powszechne uznanie Hemingway zyskał stosunkowo późno. Nie zawdzięczał go swoim pierwszym książkom - opowiadaniom i powieściom z lat dwudziestych i wczesnych lat trzydziestych, które dziś wydają się nam najpewniejszym tytułem do jego chwały. Powszechnego uznania nie zdobyły też ani „Śniegi Kilimandżaro” (1936), ani „Krótkie szczęśliwe życie Franciszka Macombera” (1936). Przyniosła je dopiero powieść o wojnie domowej w Hiszpanii "Komu bije dzwon" (1940). Ta powieść właśnie uczyniła z Hemingwaya pierwszorzędną wielkość amerykańskiej literatury (choć później, po latach, stała się jednym z tych dzieł, w które mierzyli i trafiali niechętni mu krytycy). Spowodowała też zmianę oglądu jego dotychczasowych dokonań. W latach czterdziestych zaczęły one zyskiwać na popularności i znaczeniu. Zresztą wówczas sława Heimingwaya nie ograniczała się tylko do Stanów. Kiedy siadał do pisania "Starego człowieka i morza", określał już kształt prozy europejskiej. Wyznaczał poczynania młodych wtedy pisarzy francuskich, włoskich, a nawet niemieckich. Później, znacznie później, bo po roku 1956, w zasięgu jego oddziaływania miała znaleźć się Polska. Wyczytać to można choćby z pierwszych tomów Marka Hłaski. "Stary człowiek i morze" jest opowieścią o przegranej. Santiago mówi do chłopca: „Pobiły mnie, Manolin (...) Pobiły mnie zupełnie” Ale zarazem jest opowieścią o zwycięstwie. Santiago sprostał bowiem wymogom kodeksu moralnego Ernesta Hemingwaya. I wskutek tego stał się projekcją etycznego wzorca pisarza. Nieraz mówi się o zróżnicowaniu twórczości Hemingwaya. Mówi się zresztą niebezzasadnie. Dick Sisler Często wyróżnia się wtedy dwa okresy w rozwoju pisarza, przeprowadzając między nimi linię demarkacyjną gdzieś w połowie lat trzydziestych. Linia ta nie jest zbyt wyraźna, zbyt precyzyjnie nakreślona, zależy od wielu czynników branych pod uwagę przez tego czy innego badacza, odpowiada jednak rzeczywistemu ukształtowaniu Hemingwayowskiej prozy. Bezsprzecznie wiele ważkich elementów dzieli wczesne opowiadania pisarza od "Komu bije dzwon", a także od "Starego człowieka i morza". Niemniej kodeks moralny, ten, o którym przed chwilą mówiliśmy, nie bardzo się zmienił. Jest w gruncie rzeczy taki sam, jaki był już w latach dwudziestych. Tu Hemingway okazał zadziwiającą konsekwencję, zadziwiający upór w powtarzaniu od dawna już ukształtowanej wizji świata. Świat staje się w niej przestrzenią walki. Jest obszarem, na którym ścierają się ze sobą jednostki. Ścierają się też z przyrodą. Walka jest czymś nieuchronnym, jakby zadekretowanym przez naturę. I nieuchronne jest zabijanie. W Starym człowieku i morzu Santiago myśli: „(...) wszystko w jakiś sposób zabija wszystko inne”. Ma rację, dociera do sedna Hemingwayowskiej wizji. W walce tej człowiek zdany jest na siebie. Został skazany na samotność, co pisarz akcentuje wyraźniej we wczesnych opowiadaniach, słabiej - w okresie późniejszym. Niemniej człowiek zawsze trwa w odosobnieniu, odcięty od innych, przynajmniej w godzinie próby, która staje się „godziną prawdy”. John McGraw Może liczyć tylko na siebie. I musi walczyć. Walczy czasem z przeciwnikiem godnym pogardy, ale czasem z kimś, kto na pogardę wcale nie zasługuje, dla kogo należy żywić szacunek, nawet więcej niż szacunek, bo swego rodzaju miłość, osobliwe poczucie braterstwa. To właśnie .odczuwa Santiago wobec marlina. Mówi na głos: „Marlin jest moim przyjacielem”, a potem dodaje: „(...) jest moim bratem”. Jednakże ów szczególny franciszkanizm nie zapobiega walce. Braterstwo nie wyklucza zabijania. Toteż Santiago wspiera swe deklaracje słowami: „Mimo to muszę zabić”. Świat bowiem urządzony jest tak, że aby żyć, trzeba walczyć i trzeba zabijać. Walka, jej kluczowy moment, okazują się „godziną prawdy”. Są chwilą ostatecznego testu. Dlatego też opowiadania pisarza tak często koncentrują się wokół takich właśnie chwil. Z wypełniających je wydarzeń układają fabułę. Opowiadanie przemienia się niejako w monografię sprawdzianu, któremu poddany zostaje bohater, w monografię „godzin prawdy”. Leo Durocher Taką monografią jest "Stary człowiek i morze". Pojawia się tu sytuacja testu. Bohater ma spełnić określone warunki, by dotrzeć do podstawowych wartości Hemingwaya. A dotrzeć do nich to znaczy „przetrwać”. „Przetrwanie” jednak nie równa się zwycięstwu. Przeciwnie, może pociągać za sobą klęskę, co więcej, fizyczne unicestwienie. Hemingwayowi nie chodzi bowiem o przetrwanie biologiczne. Chodzi mu o to, by stawić opór aż do końca, by znieść udrękę i ból, by przetrzymać to w2swzystko, co człowiek może przetrzymać, by nawet przegrywając pozostać niepokonanym. Tę właśnie postawę demonstruje Santiago. I z tego względu okazuje się ucieleśnieniem moralnej formuły pisarza. Stary człowiek i morze wyróżnia się spośród innych opowiadań Hemigwaya tym, że tkwi na pograniczu przypowieści. Przypowieść zakłada uproszczenie opisywanego świata. Zakłada je świadomie. Zmierza do wy chwycenia pewnych jego rysów, abstrahując od innych. Dość wyraźnie ujawnia się to na kartach opowiadania. Wystarczy zwrócić uwagę na pominięcie wszelkich niemal biograficznych danych Santiaga. Bo cóż wiemy o jego przeszłości? Właściwie tyle tylko, że był rybakiem i że kiedyś jako chłopiec widział Afrykę — „długie, złote plaże i plaże białe, tak białe, że aż oczy bolały”, „wysokie przylądki i wielkie, brunatne góry”. A czyż więcej wiemy o chłopcu, który ze „starym” pływał dotąd i który zapowiada, że znów z nim popłynie? Te opuszczenia, te pominięcia informacji, zdawałoby się - zważywszy na realistyczną konwencję opowiadania - wskazują na jego paraboliczny charakter. Adolfo Luque Przypowieść zazwyczaj odwołuje się do symbolu. Tak też dzieje się w Starym człowieku i morzu. Poranione dłonie Santiaga nasuwają myśl o stygmatach, on sam zaś zdaje się przypominać Chrystusa tuż przed i w czasie ukrzyżowania. A walka z marlinem? Czyż nie zyskuje figuratywnego sensu? I czyż nie sugeruje go język narracji, jawnie stylizowany na Biblię? Zapewne, Hemingway odrzucał wszelkie domysły przypisujące mu „z góry” niejako zaplanowaną symbolikę. Mówił przecież: ,,Nikt nigdy nie napisał dobrej książki, wtykając w nią zawczasu wymyślone symbole. Tego rodzaju symbol odstaje od całości jak rodzynek od ciasta. Ciasto z rodzynkami też ma rację bytu, ale zwykły chleb jest lepszy”. Zapewniał: „próbowałem nakreślić prawdziwego starego, prawdziwego chłopca, prawdziwe morze, prawdziwą rybę i prawdziwe rekiny”. Ale w ten sposób odżegnywał się jedynie od symbolicznych intencji, od tego, że siadając do opowiadania, od razu zamierzał nadać mu znaczenie przenośne. Natomiast nie przeciwstawiał się symbolowi, który powstaje jakby mimowolnie, rodzi się uprzednio nie założony, przeświecając poprzez „wiarygodnie” przedstawionych ludzi i „wiarygodnie” zarysowane sytuacje. Na taki symbol godził się dodając - w tym samym wywiadzie - że jeśli starego, chłopca, morze, rybę i rekiny stworzył „dobrze”, nadał im realność, „to będą oni mogli oznaczać wiele rzeczy”. I wiele rzeczy też oznaczają. Mike Gonzalez Toteż figuratywna warstwa opowiadania dysponuje całym szeregiem różnych wykładni, często spierających się ze sobą. Ich punktem wyjścia bywa aluzja do scen z Golgoty. I bywa alegoryczne objaśnienie walki z marlinem. Przywołajmy jedną z nich, która wydaje nam się dobrze utrafiać w ogólne intencje pisarza. W pewnej chwili Santiago mówi: „Nie powinienem był wypływać tak daleko, rybo (...) Ani ze względu na ciebie, ani na siebie samego. Żałuję, rybo”. Mówi to wówczas, gdy rozpoznał już swoją pychę i granicę swych możliwości. Jego walka z marlinem była próbą ich przekroczenia. Santiago poważył się na to, czego osiągnąć nie mógł. Cała jego wyprawa stanowi symbol dążeń do przełamania ludzkiej kondycji, do wydobycia się poza sytuację człowieka w świecie. Santiago podejmuje heroiczny wysiłek. Jest bliski zwycięstwa. Oto zabił wspaniałą rybę i holuje ją teraz ku światłom Hawany. Ale zwycięstwa nie odniesie. Pojawią się rekiny. Rzucą się na nieżywego marlina. Santiago będzie walczył z nimi, aż w końcu opadnie z sił i zobojętnieje. Do przystani dociągnie „długi szkielet wielkiej ryby”, który stanie się „teraz już tylko odpadkiem czekającym, by zabrał go odpływ”. Santiago przegrał, bo chciał przekroczyć to, co człowiekowi dane. Przegrał, lecz nie skapitulował. Wyruszy na następną wyprawę. Przesłaniem Hemingwaya jest bowiem niezmienność ludzkiej kondycji, ale zasadniczą jego wartością będzie nieustający bunt człowieka przeciwko tejże kondycji, wytrwałe, choć daremne próby jej przekroczenia. powyższy tekst: Lech Budrecki Tekst uzupełniają zdjęcia wszystkich baseballistów, których nazwiska pojawiły się na kartach opowiadania. --------------------------------------------------------------------------------------------------------- Stary człowiek imieniem Santiago, zostawia swojego bardzo młodego druha o imieniu Manolin i samotnie wyrusza na połów. Jest wrzesień. Jest to 84 dzień, gdy Santiago nie złowił ani jednej ryby nadającej się na sprzedaż. Wyruszył samotnie bardzo wczesną porą, gdy było jeszcze ciemno, a wrócił nocą z trzeciego na czwarty dzień wyprawy. Bilans: - złowiony marlin o ciężarze ok. 680 kg (1500 funtów) - w drodze powrotnej Santiago zabija cztery rekiny. Gdy raz po raz przypływają kolejne watahy rekinów, Santiago daje sobie spokój. Wie, że nie wygra. Do portu w Tarasie dopływa ze szkieletem ryby. Ostała się tylko głowa i ogon. . OCENA: 7/10 (Bardzo dobra) AUTOR: Ernest Hemingway TYTUŁ: Stary człowiek i morze TŁUMACZENIE: Bronisław Zieliński WYDAWNICTWO: Iskry ILOŚĆ STRON: 72 ROK: 1987 Egzemplarz odratowany przed biblioteczną utylizacją To piękna opowieść o heroizmie i sile ludzkiej woli. Historia samotnego starca, żeglarza potrafiącego zmierzyć się z lękiem, słabością i wyznaczyć sobie cel godny podziwu - odmienić pechowy los, zawalczyć o szczęście. Santiago wyrusza daleko w morze, by spełnić swoje marzenie - złowić ogromną rybę. Jego spotkanie z olbrzymim merlinem jest walką ze sobą samym, ze zwątpieniem. To zręcznie ujęta przenośnia, która uzmysławia jak wiele zależy od nas Zdzisław Szczotkowski Kategorie: Książki » Literatura piękna » Książki dla dzieci i młodzieży » Lektury szkolne » Lektury do szkoły podstawowej » Lektury do szkoły podstawowej klasa 7-8 Książki » Literatura piękna » Książki dla dzieci i młodzieży » Lektury szkolne » Lektury do gimnazjum » Lektury do gimnazjum klasa 3 Książki » Audiobooki na CD » Literatura piękna Język wydania: polski ISBN: 9788374953382 EAN: 9788374953382 Wymiary: Waga: Czas trwania: 2:39:00 Nośniki: #1: Stary człowiek i morze (CD MP3) Sposób dostarczenia produktu fizycznego Sposoby i terminy dostawy: Odbiór osobisty w księgarni PWN - dostawa do 3 dni robocze InPost Paczkomaty 24/7 - dostawa 1 dzień roboczy Kurier - dostawa do 2 dni roboczych Poczta Polska (kurier pocztowy oraz odbiór osobisty w Punktach Poczta, Żabka, Orlen, Ruch) - dostawa do 2 dni roboczych ORLEN Paczka - dostawa do 2 dni roboczych Ważne informacje o wysyłce: Nie wysyłamy paczek poza granice Polski. Dostawa do części Paczkomatów InPost oraz opcja odbioru osobistego w księgarniach PWN jest realizowana po uprzednim opłaceniu zamówienia kartą lub przelewem. Całkowity czas oczekiwania na paczkę = termin wysyłki + dostawa wybranym przewoźnikiem. Podane terminy dotyczą wyłącznie dni roboczych (od poniedziałku do piątku, z wyłączeniem dni wolnych od pracy). Ernest Hemingway ur. 1899 - zm. 1961 Ernest Hemingway (ur. zm. – amerykański pisarz i dziennikarz. Brał udział w I wojnie światowej, w czasie której został ciężko ranny. Doświadczenia wojenne posłużyły mu za inspirację do napisania powieści Pożegnanie z bronią. Pierwszą powieść, Słońce też wschodzi, wydał w 1926 roku i przyniosła mu ona światową sławę. Prowadził barwny żywot, należał do tak zwanego straconego pokolenia, miał cztery żony, często podróżował. W wieku 62 lat popełni samobójstwo, strzelając sobie w usta z dubeltówki. Do najbardziej znanych powieści i opowiadań Hemingwaya należą Stary człowiek i morze, Komu bije dzwon, Pożegnanie z bronią czy Rajski ogród. Wiele z nich doczekało się filmowych adaptacji. Hemingway zdobył dwie najbardziej prestiżowe literackie nagrody: w 1953 roku za opowiadanie Stary człowiek i morze został wyróżniony Nagrodą Pulitzera, a rok później, w 1954 roku, Nagrodą By Not specified, owned by John F. Kennedy library [Public domain], via Wikimedia Commons Autor: Ernest Hemingway Tytuł: Stary człowiek i morze Tytuł oryginalny: The Old Man and the Sea Liczba stron: 100 Czas czytania: 3 godziny Moja opinia: O książce słyszał chyba każdy, a jeśli nie to na pewno będzie zmuszony ja przeczytać. Po przeczytaniu tej książki i omówieniu jej stwierdziła, że są lektury, które rozumiesz dopiero po omówieniu. Tak jest i z tą książką. Autor dostał Nagrodę Nobla, ale ta nagroda była na pewno za wytrwałość w dążeniu do celu, ponieważ poprawiał tą nowele aż 200 razy. W co do dziś nie mogę uwierzyć. W utworze poznajemy Santiago starego rybaka z którego wyśmiewają się wszyscy z wioski. Bohater, aby do wieść mieszkańcom wioski oraz sobie,że wcale nie jest za stary i słaby, aby złowić wielką rybę wyrusza w morze. Pod czas połowu złapał wielkiego Merlina i tutaj zaczyna się jego katorga i heroiczna walka z rybą. Czytelnik przez 80 stron noweli czytał opisy i poczynania Santiago na bezmiernym oceanie. Było to straszne i bardzo nudne, naziewałam się przy niej za wszystkie czasy. Wcale nie żałuje poświęconego czasu tej książce. Każda książka nawet ta najnudniejsza tym bardziej noblisty ma swoje wartości ta również. Uczy dążenia do celu, zawsze jest szansa, człowiek może zrobić więcej niż jest wstanie i tego,że po każdym upadku trzeba się podnieść, ponieważ nie ważne ile razy upadasz,ale ile razy wstajesz i idziesz nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać. Po mimo wielu ukrytych (niestety) zalet tej noweli nie polecę jej na pewno żadnego ucznia ona go nie się jakie są inne nowele pana Hemingwaya.

stary czlowiek i morze ty kurwo